Będąc dziecięciem szczęśliwą byłaś,
Lecz szczęście to krótko trwało.
Okrutna wojna szczęście zburzyła,
sierocy los Ci zadano.

Życie Twe było smutne i łzawe,
w sercu została pustka,
zranione serce bić wciąż musiało,
z nadzieją na lepsze jutra.

Lecz i te czasy nie były świetlane,
szczęście się gdzieś zapodziało,
spienione fale miłość zabrały,
rozpacz i ból Ci zadało.

Dzieci Twe były dla Cię ukojeniem.
Jedyną nadzieją życia.
Dając Ci siłę i moc przetrwania,
które się spełnia dzisiaj.

Spełnia się dzisiaj Twoje marzenie,
które w uśpieniu czuwało,
dar ten od Boga, który dostałaś,
W jego obliczu zostało.

Pędzel w Twym ręku zostawił barwy,
co mroki rozświetlają,
a wędrowcowi, co idzie przez życie,
otuchę i radość dają.

Niech stopy te, choć zmęczone,
do celu dalej zdążają,
a tym, co razem będą iść z Tobą,
nadzieję i uśmiech dają.

Z dedykacją dla przyjaciółki Grażynki Kulig.